De gemakzuchtige samenleving

Tegenwoordig moet alles voor iedereen "toegankelijk" zijn. Na de democratisering van de zestiger jaren zou het volk moeten zijn "verheven". Nou, volgens mij is het tegendeel gebeurd: het intelligente deel der natie heeft ingeleverd ten faveure van de "verdomming" in de maatschappij.
Je ziet het in het onderwijs: het mag niet te moeilijk zijn, niet te veeleisend, het moet aansluiten bij de belevingswereld. Zelfs op de universiteiten in Amerika begint het onderwijs te leiden onder popularisering: het schrijven van een essay is van het lesprogramma verdwenen.
Zo creeër je een maatschappij vol gemakzuchtige mensen, die niet geleerd hebben om ergens moeite voor te doen. Hun veeleisendheid komt alleen tot uitdrukking in de aanspraak op hun "toegankelijkheidsrecht". "Kappe met dat geseick: ik wil alles en ik wil het nu!" Tokkies agogo!
Je ziet het in de kunsten: alle, ook de wat complexere, kunstvormen moeten een kniebuiging maken naar het zo groot mogelijke publiek, de grootste gemene deler. Het profijtbeginsel regeert: hij die succes heeft wordt beter ondersteund. Hij die daarentegen inhoudelijk meer aandacht vraagt en dus blijkbaar minder mensen daarmee bereikt (ja, wat wil je met zulk onderwijs) moet maar minder ondersteuning krijgen. In beleidstaal van overheden: in de gesubsidieerde kunsten moet meer publieksparticipatie gerealiseerd worden. Eigenlijk is dit een eufemisme voor de terugtredende overheid (zie Lubbers cs. in de 80er jaren), of zoals dat tegenwoordig heet: de eigen verantwoordelijkheid (zie Balkendende cs. nu).
Ergens in investeren zonder vooraf bepaalde rentabiliteitsnorm begint uit Nederland te verdwijnen. Hoezo kenniseconomie? Creatieve economie? Innovatie?
Nee: het iedereen zo gemakkelijk mogelijk maken, gemakszucht als hoogste deugd en doel in het leven. "Zo doen we dat in Nederland!"